Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ


ΑΠΟ: Miss white..!

Η ζωή του ένα τραγούδι που τοοόσο πολύ αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια που μοιράστηκε μαζί μας ο λαικός μας τραγουδιστής  ΚΥΡΙΟΣ Δημήτρης Μητροπάνος.

Αλλά η ζωή μας κρύβει εκπλήξεις κι έτσι φανέρωσε μια και πήρε μακριά μας ένα σπουδαίο άνθρωπο  για το ελληνικό τραγούδι.



Ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του και σίγασε η φωνή του, μία φωνή μοναδική που όλοι αγαπήσαμε και θαυμάσαμε.

Προσωπικά τον θαύμαζα και τον λάτρευα απο μικρό παιδί και παρ'όλο το μικρό της ηλικίας μου έβλεπα το μεγαλείο μέσα του, κι αυτό δεν ήταν η φωνή, αλλά η ψυχή του, που  του έδινε τη δύναμη να παλέψει  τα προβλήματα υγείας του, του έδινε το θάρρος να βγεί άλλη μια φορά  να τραγουδήσει για μας , να μας κάνει περίφανους που έχουμε  τραγουδιστές σαν κι αυτόν και να μας ταξιδέψει με τη ζεστασιά της φωνής του...

Εγώ δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω που τόσο πολύ ήθελα, αλλά τον έμαθα μέσα από τη μακροχρόνια δισκογραφική δουλειά του και τις συνεντεύξεις του.΄Ετσι λοιπόν θα τον μάθω και σε εσάς όπως τα έλεγε ο ίδιος απλά και λαικά.....

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ...


Γεννήθηκα στα Τρίκαλα τον Απρίλη του 1948, σε μια συνοικία που λεγόταν Αγία Μονή. Η οικογένεια μου ήταν φτωχή, αλλά εκείνα τα χρόνια στην επαρχεία κυρίως η καθημερινότητα ήταν δύσκολη για όλους, έτσι δεν αισθανόμαστε και καμία διαφορά. όλοι τα ίδια κάναμε, με τα ίδια μέσα ζούσαμε, σαν μια οικογένεια. Το βασικό μας παιχνίδι ήταν το ποδόσφαιρο.

Πηγαίναμε σχολείο το δημοτικό ήταν στη γειτονιά, γυρνούσαμε, πετούσαμε τα τετράδια, γιατί τα βιβλία εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να βρεθούν και πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα σε ένα σημείο, το <<Βαρκό>> το λέγαμε δίπλα στο ποτάμι.

Τις Κυριακές είχαμε κάνει μια χορωδία και ψέλναμε στην εκκλησία και μετά πηγαίναμε στα γύρω χωριά. Είχαμε φτιάξει και μία ομάδα τον Άρη Αγίας Μονής και πηγαίναμε και παίζαμε σε όποιο χωριό μας καλούσε. Πολλές φορές στήναμε στην αυλή του σπιτιού ένα σεντόνι και κάναμε ότι παίζαμε τον καραγκιόζη. Βγαίναμε τελάληδες στη γειτονιά και διαλαλούσαμε <<απόψε θα γίνει καλή παράσταση>>.


 Αυτή ήταν η ζωή μας ,μια παρέα όλοι, μαζί πηγαίναμε τις βόλτες μας, μαζί οργανώναμε καντάδες στις κοπελιές. Αυτή ήταν μια ζωή ήρεμη, πάρα πολύ ωραία. Παρ' όλες τις δυσκολίες της όμως εγώ κρατάω τις καλύτερες αναμνήσεις.

Η πρώτη μου επαφή με το τραγούδι ήταν στην εκκλησία που ψέλναμε, η βυζαντινή μουσική. Αργότερα όταν ήρθε ο θείος μου , αγόρασε ένα ραδιοφωνάκι , το είχαμε και ακούγαμε κατά βάση λαικά τραγούδια κυρίως Καζανζτίδη, Αγγελόπουλο... Αλλά εγώ είχα εκείνη την εποχή μεγάλη αδυναμία στον Γιάννη το Βογιατζή και στη Τζένη Βάνου.

Αργότερα όταν κατέβηκα στην Αθήνα ανακάλυψα τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Οι άνθρωποι αυτοί σημάδεψαν πολύ τη ζωή μου.

Κάθε καλοκαίρι , πηγαίναμε ένα μήνα κατασκήνωση στην Ελάτη. Όλοι οι φίλοι μαζί, παίζαμε παιχνίδια ομαδικά, κάναμε βραδιές με θέατρο, βραδιές με τραγούδι. Εκεί με πρωτοάκουσε ο Απόστολος Καλδάρας. Ήμουν 12 χρονών τότε. Ο κυρ Απόστολος μου είπε : <<Έχεις καλή φωνή είσαι μικρός όμως και πρέπει να τη δουλέψεις>> . Χάρηκα βέβαια, αλλά εκείνη την εποχή το τραγούδι δεν ήταν μέσα στις σκέψεις μου. Τα όνειρα μου ήταν άλλα.

Η ζωή συνέχιζε να είναι δύσκολη. Τα καλοκαίρια που δεν είχα σχολείο πήγαινα και δούλευα, όσο ήμουνα πιο μικρός στο εστιατόριο του θείου μου και έκανα το γκαρσόνι, αργότερα στις κορδέλες που κόβαμε τα ξύλα για το χειμώνα και λίγο μετά στην οικοδομή. Βέβαια υπήρξε κι ένα ευχάριστο διάλειμμα 2 ετών όταν γύρισε ο θείος μου απο την εξορία. Ζούσαμε όλοι μαζί, δούλευε κι εκείνος και έτσι όλα έγιναν λίγο καλύτερα, λίγο πιο άνετα.

Δυστυχώς όμως, τα 2 αυτά χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα, τον ξανάπιασαν, ξαναγύρισε στην εξορία κι έτσι ξεκίνησε και το κυνηγητό στην οικογένεια.

Οι επιλογές...
<<Πέρα από το θέμα του τραγουδιού, γενικά στη ζωή μας οι επιλογές παίζουν ρόλο.
Κατά πόσον ο καθένας χαράζει ένα δρόμο, τι θέλει να πετύχει, που αποσκοπεί, τι σκέφτεται.>>
<<Έθνος>>, 7 μαίου 2000

ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΕΚΙΝΑ...

Κολούμπια. Πρωτοήρθα το 1965. Έτυχε ένας φίλος του θείου μου να γνωρίζει το Στέλιο Καζαντζίδη. Πήγαμε μαζί στο σπίτι του στην οδό Κνωσσού, και από την πρώτη στιγμή ένιωσα πολύ άνετα. Αμέσως μου έδωσε την κιθάρα του και με προέτρεψε να τραγουδήσω.

Ο Καζαντζίδης ήταν θεός μου μέχρι τότε, αλλά απο κοντά μου φάνηκε 2 φορές θεός! Γνώρισα έναν μύθο που χιλιάδες άνθρωποι τον λάτρευαν και ήταν ότι πιο απλό είχα συναντήσει. Τραγούδησε πρώτος για να μου φύγει το τρακ να τραγουδήσω κι εγώ. Τραγουδήσαμε πολλά τραγούδια εκείνο το βράδυ, μου είπε πως καλό θα ήταν να ασχοληθώ με το τραγούδι . Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι τον γνώρισα.

Ένα μήνα μετά σε μία συνεστίαση στο <<Πλακιώτικο Σαλόνι>> τραγούδησα και με άκουσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο οποίος με πήγε στην Κολούμπια.

Όταν με καλέσανε να κάνω ένα δοκιμαστικό έτυχε ηχογραφεί ο Γιώργος Ζαμπέτας. Ο Τάκης ο Λαμπρόπουλος ο διευθυντής της Κολούμπια παρακάλεσε τον Ζαμπέτα να με ακούσει. Ο Ζαμπέτας όχι απλά ήρθε να με παρακολουθήσει, αλλά πήρε και το μπουζούκι του μαζί να με συνοδεύσει στο τραγούδι. Δεν αρκέστηκε να πεί απλως καλά λόγια στον Λαμπροπουλο αλλά με κάλεσε να δουλέψω μαζί του στα <<Ξημερώματα>>.



Από εδώ ουσιαστικά ξεκινάει το ωραίο ταξίδι μου στο ελληνικό τραγούδι. Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν ο άνθρωπος που μου άνοιξε τη πόρτα, μου έδειξε το δρόμο, όχι μόνο πώς να πορευθώ στο τραγούδι αλλά και πως να σταθώ στοο χώρο αυτό. Έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στα <<Ξημερώματα>> κάθε βράδυ από τισ 9.30 έως τις 11.30 γιατί το πρωί είχα σχολείο.

Το 1966 ο Μίκης Θεοδωράκης οργανώνει κάποιες συναυλίες. Βασικός τραγουδιστής ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο οποίος όμως εκείνο το διάστημα είχε πολλές υποχρεώσεις. Έτσι με κάποιες συνοπτικές διαδικασίες, μου πρότειναν να συμμετέχω κι εγώ σε κάποιες από αυτές τις συναυλίες.
Χειμώνα του 1966. Έρχομαι στην Πλάκα για πρώτη φορά στις <<Εσπερίδες>>.

Εδώ συνέβαινε ίσως ότι ομορφότερο μπορούσε να γίνει ποτέ. Τραγουδούσαμε, οργανώναμε ποιητικές και λογοτεχνικές βραδιές, συζητούσαμε και όλα αυτά  με τη συνοδία μίας κιθάρας ή ενός πιάνου. Το χειμώνα αυτό στη μπουάτ αυτή του Γιάννη Αργύρη συνάντησα από κοντά τους πιό σημαντικούς συνθέτες, ποιητές,τραγουδιστές, λογοτέχνες και τους γνώρισα σε μία μεγάλη ενωμένη παρέα. Δεν είχα ζήσει κάτι πιο σημαντικό έως τότε και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Τα βράδια τελειώνοντας φεύγαμε όλοι μαζί γιατί δεν υπήρχαν και λεφτά για ταξί και πηγαίναμε με τα πόδια. Εγώ έμενα στην πλατεία Αμερικής τότε. Βέβαια πέρναγε η ασφάλεια και μας μάζευε κάθε τόσο για εξακρίβωση. Όλα αυτά μέχρι το 1967 που ήρθε η χούντα και αυτό το όνειρο τελείωσε.
Δεν ξέραμε τι θα γίνει, ήμασταν λίγο κυνηγημένοι, λίγο χαμένοι,ψαχνόμασταν μεταξύ μας να βρούμε ο ένας τον άλλο, κομματάκι δύσκολο, γιατί κρυβόμασταν κιόλας.


ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ...


1967 λοιπόν, οι συνταγματάρχες στην Ελλάδα κι εγώ ξαναγυρίζω στο Ζαμπέτα, στον <<Κυρ Αντώνη>>. Κάναμε μαζί το πρώτο μας 45άρι, τη <<Θεσσαλονίκη>> και το <<Μεταξουργείο>>. Στα 19 μου εισπράττω τη μεγάλη επιτυχία που έκανε αυτό το τραγούδι, μια επιτυχία, που με συνοδεύει ακόμα.

Είχε προηγηθεί βέβαια ένα μικρό 45άρι που είχαμε κάνει με τον Βασίλη τον Κουμπή και το Δημήτρη τον Ιατρόπουλο . Αυτό όμως απαγορεύτηκε  γιατί είχε τίτλο <<Χαμένη Πασχαλιά>> και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Εκείνη την περίοδο άρχισα να καταλαβαίνω ότι το τραγούδι ήταν ο προορισμός μου. Έβλεπα πως δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια δεν μπορούσα να σπουδάσω αρχιτεκτονική που ήθελα. Το τραγούδι λοιπόν ήταν ένας τρόπος να ζω την οικογένεια. Έλεγα θα συνεχίσω κι όπου πάει...και σιγά σιγά ήρθε και η αγάπη γι'αυτό.

1968, Πλάκα στην <<Παλιά Αθήνα>> μαζί με τη Μαρινέλλα. Εκεί γνωρίζομαι με το Σπύρο Παπαβασιλείου, με τον οποίο κάναμε πολλές δουλειές μαζί και πολλές επιτυχίες <<Καλοκαίρια και Χειμώνες>>, <<Κλαίει απόψε η γειτονιά>>, <<Κυρά Ζωή>>.

Το 1969 έπρεπε να καταταγώ στο στρατό. Γράφομαι σε μια σχολή οπερατέρ και καταφέρνω να πάρω αναβολή ελπίζοντας στο τέλος της δικτατορίας. Τα χρόνια όμως περνούν και στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα και το 1971 η αναβολή τελειώνει και αναγκάζομαι να πάω φαντάρος.

Ενδιάμεσα είχα πάρει μια άδεια, κατέβηκα στην Αθήνα και έκανα δύο δίσκους 2 μικρά 45άρια.<<Κλαίει απόψε η γειτονιά>>και το <<Φιλί Φιλί σ'ανάστησα>> και έναν με τον Άκη Πάνου <<Γιατί κακούργα πεθερά>> και το <<Φιλότιμο τ'αντρίκιο>>.

Το 1971 κατέβηκα πάλι στην  Αθήνα και έκανα τον <<Άγιο Φεβρουάριο>> με το Δήμο Μούτση.
Ήταν ένας απο τους σημαντικότερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας, και εγώ είχα την τύχη να είναι αυτό το πρώτο μου LP 33 στροφών.

Το 1973 απολύομαι απο το στρατό, και επιστρέφω στην Αθήνα και ακολουθεί μια επίσης  εξαιρετική δουλειά ο διαχρονικός <<Δρόμος για τα Κύθηρα>>.

Το 1974 βρίσκομαι πάλι στην Πλάκα, στον <<Αιγόκερω>>, 1975 τραγουδάω λίγο πιο κάτω απο τον <<Αιγόκερω>> στου <<Μόστρου>>.

Εκεί πρωτογνώρισα τον πατέρα μου. Είχε φύγει για το αντάρτικο αφήνοντας πίσω τη μητέρα μου έγκυο σε μένα και τη 2χρονη αδερφή μου. Μέχρι τα 16 μου γραφόμουν ορφανός. Στα 16 μου μάθαμε ότι ζει χωρίς να έχουμε όμως επαφή μαζί του. Και το 1975 έρχεται ένα βράδυ στου <<Μόστρου>> να με δεί. Με ειδοποιεί ο μαιτρ ότι είναι κάτω ο πατέρας μου. Κατέβηκα, τον είδα αλλά δεν ένιωσα τίποτα....

Από το 1977 και έως τα τέλη της δεκαετίας του '90 βρίσκομαι στα μεγάλα νυχτερινά κέντρα της παραλίας, στα <<Δειλινά>>, στη <<Νεράιδα>>, στο <<Διογένη>>, στη <<Φαντασία>>, στο << Καν Καν>> κτλ.

Από το 1995 και μέχρι της αρχές της δεκαετίας του 2000 επιλέγω και πάλι μικρότερους ακουστικούς χώρους, τις λεγόμενες στις μέρες μας μουσικές σκηνές. Ήταν μια άλλη εποχή, ένας άλλος χώρος, πιο μικρός, πιο κοντά σε μένα. Πάλι κοντά στο κόσμο, να τραγουδάμε και να ζούμε περίπου ή να θέλουμε να ζούμε, τις ωραίες στιγμές που ζούσαμε όταν πρωτοξεκίνησα εδώ.

Ήταν από τους σημαντικότερους χώρους η μπουάτ αυτή κι από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην καριέρα μου.

Σουξέ...
<<Είναι εύκολο να πείς ''ας κάνω μωρέ ένα σουξέ για να μπω στα πράγματα και μετά τ'αλλάζω''.
Αμ δεν τ'αλλάζεις εύκολα. Μετά σε παίρνει απο κάτω. Δεν μπήκα στον πειρασμό να αλλάξω τα μαλλιά μου γιατί δεν είχα μαλλιά απο μικρός.
Δεν μπορεί όλοι να 'χουν μαλλιά, ούτε να'ναι αθλητές στο τραγούδι.>>
<<Καθημερινή>>,16 Απριλίου 2000

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ


Ξεκίνησα τη δισκογραφία στην εταιρία Polygram όπου έμεινα 15 χρόνια. Σ'αυτή την εταιρία βγήκε ο <<Αγιος Φεβρουάριος>>, ο <<Δρόμος γαι τα Κύθηρα>>.
Εκεί βγήκανε τα <<Συναξάρια>> του Γιώργου Χατζηνάσιου  και τα <<Πικροσάβατα>> του Μίκη Θεοδωράκη. Τα <<Νυχτέρια μας>> και τα <<Σκόρπια φύλλα>> του Σταύρου Κουγιουμτζή και το <<Όταν μιλούν τα τέλια>> με τον Απόστολο Καλδάρα.

Το 1987 ένιωσα ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή κι έτσι αποφάσισα να υπογράψω στην MINOS. Εκεί είχα λοιπόν τη χαρά και την ικανοποίηση πολύ γρήγορα να βρεθώ στο στούντιο με τον Μάριο Τόκα για την πρώτη μας συνεργασία, την <<Εθνική μας μοναξιά>>, ένα δίσκο που μας έκανε τριπλά πλατινένιους και ευτιχισμένους και άφησε πολύ αγαπημένα τραγούδια όπως το <<Σ'αναζητω στη Σαλονίκη>>.

Το 1996 ήρθε η συνεργασία μου με τον Θάνο το Μικρούτσικο για το δίσκο <<Στου αιώνα την παράγκα>>, ο δίσκος αυτός  έκανε τριπλά πλατινένιες πωλήσεις και μου άφησε μια μεγάλη φίλη, ένα σήμα κατατεθέν τη <<Ρόζα>>.

Ακολούθησαν πολλές σημαντικές δισκογραφικές δουλειές και στα επόμενα χρόνια. Το 1998 <<Του έρωτα και της φυγής>>, το 1999 το <<Εντελβάις>>.

2001 άλλη μια μου επιθυμία γίνεται πραγματικότητα. Ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου μου χαρίζει το δίσκο <<Στης ψυχής το παρακάτω>>.

Ακολουθεί το 2003 ένας γνήσιος λαικός με πολλούς δημιουργούς και τίτλο <<Θα είμαι εδώ>> και το 2005 η συνεργασία μου για έναν ολόκληρο δίσκο με τον Στέφανο Κορκολή <<Πες μου τ'αληθινά σου>>.

Μετά ακολούθησαν τα <<Για την καρδιά ενός αγγέλου>>, 2008 <<Στη διαπασών>>, 2009 <<Τα τραγούδια της ζωής μου>> και τέλος το 2011 το <<Εδώ είμαστε>>.

Το ηχόχρωμα...

<<Το ηχόχρωμα είναι ότι έχει περάσει, ότι έζησε ένας λαικός τραγουδιστής. Παγκόσμια δεν βγήκε κανένας λαικός τραγουδιστής που να προέρχεται από αστική οικογένεια.>>
<<Έθνος>>,27 Απριλίου 2002

*Όλα αυτά βέβαια δεν τα μάζεψα μόνη μου μη σας λέω και ψέματα ας είναι καλά η εφημερίδα "Το Θέμα"  που είχε βγάλει αυτό το υπέροχο αφιέρωμα στο Δ.Μητροπάνο...

καλό ταξίδι!!!





Share

Δεν υπάρχουν σχόλια: