ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ;

Από Ms. Green

«Μαμά δεν θυμάμαι πώς με γέννησες! Γιατί;»

«Γιατί μαμά δε θυμάμαι την βάφτισή μου;»

«Δεν περπατούσα πάντα; Δεν θυμάμαι πώς ήταν όταν δεν μιλούσα!»

Για διάφορους λόγους, σπανίως θυμόμαστε γεγονότα που μας συνέβησαν κατά την πρώτη περίοδο της ζωής μας. Ο κυριότερος παράγοντας που εμποδίζει την διατήρηση της μνήμης μας κατά τα πρώτα παιδικά χρόνια, είναι η ανάπτυξη του εγκεφάλου και πιο συγκεκριμένα η ανάπτυξη του φλοιού του εγκεφάλου. Αυτό συμβαίνει, διότι στην περιοχή αυτή συντελούνται οι πιο σημαντικές γνωστικές λειτουργίες. Επιπλέον, όσο είμαστε νήπια και πόσο μάλλον βρέφη, χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα πεθαίνουν κάθε λεπτό που περνά και άλλα τόσα γεννιούνται για να πάρουν τη θέση των παλιών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα –παράλληλα με την ανάπτυξη του εγκεφάλου- την οριστική διαγραφή των παιδικών μας αναμνήσεων.

Ακόμα, γνωρίζουμε πως για να αποθηκευτεί στη μνήμη μας ένα συμβάν πρέπει να ενταχθεί σ’ ένα πλαίσιο και να αποκτήσει κάποια σημασία. Εξαιτίας όμως της έλλειψης κατανόησης που έχουν τα βρέφη, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί. Η έλλειψη κατανόησης στηρίζεται στο γεγονός ότι βρίσκονται ακόμα στην διαδικασία της «ανακάλυψης του κόσμου» και όχι στην ερμηνεία αυτού. Κατά τους πρώτους μήνες της ζωής μας, λοιπόν, οι ενδεχόμενες αναμνήσεις βιώνονται με τρόπο παρόμοιο με τα όνειρα, σαν σύνολα αισθητηριακών αισθημάτων και όχι σαν αλληλουχία συμβάντων.

Συνεπώς, οι αρχαιότερες αναμνήσεις ενός ατόμου φτάνουν περίπου στα 3 του χρόνια, όταν χάρη στη γλώσσα και την κατανόησή της τα συμβάντα του αποκτούν συγκεκριμένη μορφή.

Μεγαλώνοντας, το παιδί αποκτά αντίληψη του χρόνου, έτσι ώστε να διακρίνει τα πιο πρόσφατα από τα πιο παλιά συμβάντα. Σ’ αυτήν τη διαδικασία συμβάλλει και το οικογενειακό περιβάλλον του, που μιλά στο παιδί για το πώς ήταν πριν, βοηθώντας το έτσι να δώσει μια ενιαία μορφή στις αποσπασματικές αναμνήσεις του. Έτσι μαθαίνει πώς να χρησιμοποιεί την αυτοβιογραφική μνήμη.

Share