Ζηλεύω σημαίνει αφοσιώνομαι με ζήλο σε ένα πρόσωπο, σ’ ένα αντικείμενο ή σε μία κατάσταση που δεν έχω ή κινδυνεύω να χάσω…
Η ζήλεια-ή αλλιώς ο φθόνος- είναι ένα ένστικτο το οποίο το έχουμε από μικρά παιδιά, είτε γιατί ζηλέψαμε το καινούριο παιχνίδι του αδερφού μας, είτε γιατί ζηλέψαμε την στοργή των γονιών μας απέναντι σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Μας κάνει ευάλωτους διότι μας γεμίζει ανασφάλειες και η δυσαρέσκεια που μας δημιουργεί πολλές φορές μας οδηγεί στον θυμό και την παράνοια. Λειτουργούμε, δηλαδή, υποκινούμενοι από το συναίσθημα της ζήλειας, κάτι που μπορεί να μας κάνει άλλο άνθρωπο, να χάσουμε τον έλεγχο και να οδηγηθούμε σε πράξεις που δεν μας αντιπροσωπεύουν.
Ο φθόνος είναι μια από τις πιο ισχυρές αιτίες της δυστυχίας σύμφωνα με τον Bertrand Russell. Πρόκειται για μια παγκόσμια και πιο ατυχής πτυχή της ανθρώπινης φύσης, διότι δεν είναι μόνο ο ζηλιάρης πρόσωπο που φλέγεται από τη ζήλια του, αλλά επιθυμεί επίσης να προκληθεί δυστυχία στους άλλους, ώστε να εξυψωθεί εκείνος ψυχολογικά. Οι ψυχολόγοι έχουν πρόσφατα προτείνει ότι μπορεί να υπάρχουν δύο τύποι του φθόνου: ο κακόβουλος φθόνος και η καλοήθης ζήλεια – η καλοήθης ζήλεια που προτείνεται ως ένα είδος θετικής κινητήριας δύναμης. Η αρνητική ζήλεια προκαλεί μίσος για το αντικείμενό της, φθόνο και κακία, κάνει το άτομο να φλέγεται από το μίσος του για τους άλλους και για την καλύτερη τους τύχη. Αντιθέτως, η καλοήθης ζήλεια έχει θετικές επιδράσεις. Οι περισσότεροι ψυχολόγοι σήμερα πιστεύουν ότι η ζήλεια κυρίως όταν είναι αδικαιολόγητη οφείλεται στην έλλειψη αυτονομίας. Ο Πίνδαρος θεώρησε τον φθόνο προτιμότερο συναίσθημα από τη λύπηση, όσον αφορά το αντικείμενο του φθόνου. Η ζήλια σε ανεκτά όρια κολακεύει αυτόν που γίνεται αντικείμενό της, διότι έμμεσα τίθεται σε θέση θεωρητικά ανώτερη από το άτομο που ζηλεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου